yazılar

Biz Buradayız, Hiçbir Yere Gitmiyoruz! 

/14 Haziran Gezi Postası

Hükümetin asıl olanı görmezden gelmeye çalışarak kendine suni

muhatap yaratma çabaları boşa çıktı ve nihayet dün akşam için Taksim

Dayanışması’na bir çağrı yapıldı. Bazı sanatçılar ve Taksim

Dayanışması’ndan temsilciler gece saatlerinde Ankara’ya giderek hükümet

 adına Başbakan ile bir görüşme yaptı. Sabaha karşı sona eren toplantıdan

sonra önce hükümet adına Bakan Hüseyin Çelik daha sonra ise sanatçılar

ve Taksim Dayanışması sekretaryasından TMMOB Başkanı Tayfun

Kahraman bir açıklama yaptı. Açıklamada Gezi Parkı ile ilgili yargı kararının

bekleneceği, süreç boyunca Park ile ilgili herhangi bir tasarrufta bulunulmayacağı,

olası aksi bir durumda ise referandum yoluna gidileceği konusunda anlaşıldığı

belirtildi. Dayanışma’nın daha önce belirlenmiş ve direnişin beşinci gününde

hükümet adına Başbakan Yardımcıcı Bülent Arınç’a sunulmuş olan talepleri ile

 ilgili ise herhangi bir açıklama yapılmadı.

Daha önce gerek Danıştay Başkanı’ndan, gerek Başbakan’ın kendisinden,

gerekse hukukçulardan bahse konu düzenlemenin referandum konusu

yapılmasının hukuken mümkün olmadığı belirtilmiş olmasına rağmen

sokağı görmezden gelen bu manevranın tekrar dayatılması, hükümetin

zaten “olması gereken” yargı kararını beklemek konusundaki taahhütünün

anlamsızlığı ile birleşince ortaya çıkan tablo sesimizi daha güçlü bir

şekilde çıkarmaktan başka çözüm yolu olmadığını gösteriyor.

Bu bakımdan Taksim Dayanışması’nın ve beraberindeki “sanatçı heyetinin”

Başbakan’la yaptığı bu görüşmeden “somut” bir şeylerin çıkmamış

olması şaşırtıcı değildir. Zira son iki gündür Başbakan’ın yanından

çıkanların yapmış oldukları açıklamalar, zat-ı alilerinin meseleyi biraz

daha iyi kavramış olmakla birlikte hâlâ direnişçileri ciddiye almadığının

göstergesiydi. Bu geceki görüşmede de bu durum değişmemiştir.

Taksim Dayanışması’nın en başından beri talepleri açıktır. Bunlar

Başbakan’ın karşısında da muhtemelen tekrarlanmıştır fakat kendisi

o “tamam hallederiz, hadi evinize şimdi” tavırlı bildiğini okuyan baba

edasıyla, bu taleplere kulak asmamıştır.

Her halükarda, Başbakan’ın ve her yanına geleni “kafalayıp” geri

gönderdiği sanatçının, “arabulucunun”, çakma temsilcilerin ve temsil işini

pek doğru düzgün yapamayanların sözlerinin esasen gerçeklikte pek bir

hükmü yoktur.

Bu hükmü ortaya koyan şey, Direniş’in en başından beri direnişçilerin

kendisidir, Park’tır, Meydan’dır, Ankara’dır, Gazi’dir, Dersim’dir, 

Antakya’dır, ölen 3 insanımızdır.

Nitekim, bu geceki toplantı sonrası sabaha kadar Gezi Parkı’ndan

yükselen talepler ve Park’ın diğer kentlerdeki “kardeşleriyle” olan

dayanışmasını vurgulayan haykırışlar, Direniş’in karşısında toplumsal

rızayı bırakın imal etmeyi, icat etmeyi bile artık beceremeyen Başbakan’ın

Direniş’i sindirme taktiklerini en başından boşa çıkarmıştır.

Hasıl-ı kelam, bunca medyanız, bunca polis şiddetiniz, bunca

toplantılarınız, bunca yıllık “usta” siyasetiniz Direniş’i sindirememiştir.

Park’tan yükselen ses şudur: Henüz uzlaşılmış bir durum yoktur,

taleplerimiz karşılanmamıştır ve burayı terk etmeyeceğiz. Ülkenin dört

bir yanındaki arkadaşlarımızla birlikte yaşam alanlarımız sahip çıkıyoruz.

Direnişimizi daha yüksek sesle haykırmaya devam edeceğiz.

Zaten Gezi Parkı’nın talepleri sabahın ilk ışıklarına kadar kürsüden

okunmuş, “Her Yer Taksim, Her Yer Direniş” sloganları Taksim’den tüm

Türkiye’ye yayılmıştır.

Bununla birlikte verdiğimiz mesaj açıktır, hiç değişmemiştir:

Kentlerimizde bizler varız ve bizim üstümüze basıp geçerek niyetlerinizi

gerçekleştiremeyeceksiniz.

Demokrasi sandığa sığmaz, referandumla ölçülmez; demokrasi

sokaktadır; onca polis zoruna rağmen direnen insanlar yaşam alanları için

demokrasi talep etmektedir.

Kentlerimizi istediğiniz gibi çekip çeviremeyeceğiniz gibi, bu kentlerde,

hatta evlerimizde ve yatak odalarımızda nasıl yaşayacağımızı da

istediğiniz gibi (sizin sevdiğiniz tabirle) “dizayn edemezsiniz”, toplum

mühendisliğiniz buna yetmez.

Kentlerimiz bizim!

İleri demokrasi Gezi Parkı’nda! Başbakanlık ofislerinde değil!

Kentlerimiz Bizim / 
13 Haziran Gezi Postası

İki haftayı bulan Gezi Parkı Direnişinin başından bu yana verdiği tek 
bir temel mesaj var: Kentlerimiz bizim!

Direnişe başından itibaren toplumun hemen her kesiminden gelen destek, 
Başbakan’ın, hükümet üyelerinin, ana akım medyanın her türlü çarpıtmasına 
rağmen, sahip olunan ve gitgide güçlenen, Cumhuriyet tarihinde hiçbir toplumsal 
harekete nasip olmamış bir meşruiyet zemini sağladı. 

Bu meşruiyet zemini gücünü aynen korumaktadır ve bundan sonra da 

koruyacaktır.

Direnişle birlikte insanlar bir şeyi çok net bir şekildefgördü: İktidar sahibi kesimler, 
kent sakinleri istemediği müddetçe hiçbir şey yapamazlar. AVM’lerle, devasa

ve korkunç bina inşaatlarıyla, doğanın tahribatıyla, ormanların talanıyla yapılan şey, 
aslen bu şehirlerde yaşayanların müşterek varlıklarından çalmak, bu insanları 
mülksüzleştirmek, yerlerinden yurtlarından kovalamaktır. 

Şehirlerimizin sokakları artık insanların yaşadıkları, nefes aldıkları, hayatın yeşerdiği

birer mesken olmaktan çıkıp, tüketim tarafından, tüketim için organize edilen bir 

unsura, insanların yalnızca geçip gittikleri mekanlara dönüşmüştü çoktandır. 

Parklarımız, ortak alanlar, meydanlarımız, caddelerimiz insanlara göre değil, banka 

kredilerinin ve ihalelerin nasıl döneceğine, nasıl işe gidilip eve dönüleceğine, 

“müşteriler” olarak en çok nasıl tüketeceğimize göre düzenleniyor, birer birer 

elimizden alınıyordu. Öyle ki başbakan zamanımızı dahi yine “istikrar” için nasıl 

kullanacağımızı söylemekten ya da yatak odamıza bile girmekten imtina etmiyordu. 

Sokaktan yatak odasına kadar uzanan tam bir el koyma ve disiplin modeli!

En çok İstanbul ve Ankara’da, ama aynı zamanda Dersim’de, Antakya’da, İzmir’de 

artık insan unsuru yok olmaya başlamıştı.

İşte, Gazi Mahallesi’nden çıkan halkın tarihin en vasıfsız yollarından olan devasa
otobanlardan birine, TEM’e nasıl da doluşup trafiği felç ettiğini gördük. İnsanı 
ıskalayan bir düzenin atardamarını, o ıskalanan insanlar kesti. “Şüphesiz bunda 
hakikati gören gözlere sahip olanlar için mutlak bir ibret vardır.” 

Gezi Parkı Direnişi, tarihi bir direniştir. 

Zira bu gidişata dur demiş, insanın temizlenmeye çalışıldığı her yerde insanlar 

ortaya çıkmış, “insanı unutan iktidarlara”, yalnızca “buradakilere” değil, bütün 

dünyaya bir cevap vermiştir.

İnsanlar, kentlerin kendileri için bir temel hak olduğunu artık çok daha iyi 

bilmektedirler. Ve tarih göstermiştir ki, hiçbir hak, mücadele edilmeden alınmaz. 

Hiçbir mücadele de, hak olan şeyin farkına kolektif biçimde varılmadan verilmez.

Gezi Parkı Direnişi bütün bunların kısacık bir sürede gerçekleştiği ve eyleme 
geçtiği bir mücadele olmuştur. Direnişçilerin ve onlara dört bir yandan destek 
verenlerin, direnişi meşru kılan insanların mesajı açıktır: Kentlerimiz bizim!

Ve elbette... Bu daha başlangıç, kavga devam ediyor! 

Ta ki, içinde yaşadığımız, bizim ürettiğimiz, bizim tükettiğimiz, bizim hakkımız 
olan kentlerimiz hakkında bizler karar verene kadar. 

5 yılda bir yapılan seçimlerle veya iktidarın keyfince düzenlenen referandumlarla değil.

Doğrudan, tabandan, halk tarafından. 

Kentlerimiz bizim!